Oğluma...

3 temmuz 2007 yılında başladı bütün hikaye...

Hayatımın bu denli değişeceğini, her türlü duygunun bu kadar arka arkaya tutarsızca yaşanabileceğini anlatsaydı biri bana çok abartı gelirdi doğrusu.

Artık anne olmuştum işte. Zorlu geçen bir doğum hikayesinden sonra sabırsızca yattığım odada oğlumu görmeyi beklerken kalbimin sesini kulaklarımda hissediyordum ve  bir hemşirenin kucağında odaya ilk girdiğinde nefesimi tuttuğumu hatırlıyorum.

Hamilelik sürecinde her anne paylaşır kendi anılarını. Hele kucağına bir al o zaman anlarsın derler. Gerçekten kucağımdaki ilk sıcaklığını öldüğüm zamana kadar unutamam. O andan itibaren anlıyorsun ki herşey çok farklı olacak ve öylede oldu da...

İlk yıl zorlu geçti oldukça. Birbirimize öyle çabuk alışamadık. Ben senin ağlamalarını çözemedikçe bildiğim tüm doğruları unuttum. Dış sesler ele geçirdi mantığımı. İlk yanlışım, eski yaşantıma bir şekilde tekrar sahip olabileceğimi düşünerek hareket etmek oldu. O yönde beklentiler geliştirdim durdum. Baktım olmuyor bunalımlara girdim. Saçlar boyandı, kesildi, tekrar kesildi, tekrar kesildi.

 Sonra bir kırılma noktası oldu, neydi bilemiyorum ama alıştık birbirimize.

 Artık daha az ağlıyor daha çok gülüyorduk. Benim sana senin bana bağımlılığımız bir başka boyuta taşındı. Aslında bu da normal değildi. Daha doğrusu alışma denilen süreç, sen ve benden hariç diğer her şeyden soyutlanma sürecimizdi.

3. yılımız daha da keyifli oldu. Artık uykular daha da düzeldi, tuvalet alışkanlığımız yerleşti. Tatilimiz çok keyifliydi.

 Evde geçirdiğimiz zamanlar daha işlevsel olmaya başladı bu arada ilk okul tecrübemizle ilk ayrılığımızı yaşadık. Bir hafta boyunca sen okulda ben yollarda ağladım.

 Diğer çocuklarla olma keyfini yaşayınca yarım günler yetmez oldu. Yaz tatilinde evlere sığmaz olduk.

4. yaşımızla birlikte ilk bisiklet heyecanını günlerce parklarda turlar atarak yaşadık. Arkadaşlar gelmiştir, hadi çıkalımlarla geçti koca yaz.

Eylül gelip dayanınca kapıya; yine mantığım yerine kalbimin sesiyle, başladın anne okuluna. Neyse ki Ayşegül öğretmeninin çabalarıyla alıştın sınıfına.

Şimdi dönüp  bakınca geriye; ne çabuk, ne yavaş, geçmiş yıllar.
Ne zor, ne keyifli günler bekliyor bizi. Hayatımın tadı, tuzu, anlamı,telaşı, neşesi, hüznü.

Ömrün; anlamlı, mutlu, vicdanlı, huzurlu, taşıyabileceğin kadar sevgi yüklü, verebileceğin kadar sevgi dolu olsun yavrum.
Seni çok seviyorum.